Μία θεραπευόμενή μου ένιωσε την ανάγκη να μοιραστεί μαζί σας το ψυχοθεραπευτικό της ταξίδι μαζί μου. Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία για τα υπέροχα σου λόγια όπως υπέροχη είσαι και εσύ!
“Φτάνω στο γραφείο της ψυχοθεραπεύτριας με μεγάλη ανησυχία. Ένα σωρό ερωτήσεις κατακλύζουν το μυαλό μου.
Γιατί είμαι πάντα τόσο ανήσυχη;
Τι πάει λάθος με μένα;
Σιγά μην λειτουργήσει η θεραπεία.
Γιατί είμαι ακόμα εδώ;
Μάλλον θα πρέπει απλώς να φύγω.
Πως να με καταλάβει μια άγνωστη;
Τελικά χτύπησα το κουδούνι και μου άνοιξε μια ξανθιά γυναίκα βγάζοντάς με απο τις σκέψεις μου.
«Πρέπει να είσαι η Μαρία», είπε απλώνοντας το χέρι της μπροστά μου.
«Εμ, ναι, αυτή είμαι», απαντώ, σφίγγοντας το χέρι της και νιώθοντας ελαφρώς ταραγμένη από τη θετική της αύρα.
«Το όνομά μου είναι Χριστίνα Μπραζιώτη. Χαίρομαι που σε γνωρίζω!»
Η κυρία Μπραζιώτη είναι πολύ ευγενική. Ειλικρινά, περίμενα περισσότερο μια ηλικιωμένη, κάπως αυστηρή, σαν μια μητρική φιγούρα ως θεραπευτριά μου, παρά αυτή τη μοντέρνα και χαμογελαστή γυναίκα.
Με κατευθύνει προς μια υπέροχη σοφίτα που αποπνέει θαλπωρή. Αμέσως ο χώρος με έκανε να αισθανθώ άνετα και φιλόξενα.
Για την επόμενη ώρα, μιλήσαμε για το κύριο θέμα μου, που είναι η κατάθλιψη και γενικά για το ιστορικό μου.
Βυθισμένη σε σκέψεις καθώς βγαίνω από το γραφείο της, περπατάω προς το αυτοκίνητό μου και σκέφτομαι την πρώτη μου εμπειρία.
Όλοι οι θεραπευτές είναι έτσι; Ή ήμουν απλά τυχερή;
Ειλικρινά, είμαι σοκαρισμένη που είχα μιλήσει τόσο ανοιχτά σε κάποιον που, ουσιαστικά, ήταν ξένος. Και δεν ήταν απλώς νευρική φλυαρία για να γεμίσω μια αμήχανη σιωπή, όπως συνήθως κάνω. Όχι, αυτό ήταν κάτι διαφορετικό. Στην πραγματικότητα, μόλις ξεκίνησα, δεν μπορούσα να σταματήσω. Και ήταν υπέροχο ειδικά καθώς δεν φαινόταν να την ενοχλεί στο ελάχιστο. Δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που να την ένιωσα να θέλει να με διακόψει.
Ξέρω ότι οι ψυχοθεραπευτές βρίσκονται εκεί για να «ακούνε» αλλά εκείνη πραγματικά με άκουσε. Πραγματικά με έκανε να νιώθω σημαντική. Σαν όντως να νοιαζόταν. Χωρίς να παίρνει το βλέμμα της από πάνω μου, χωρίς βαθείς αναστεναγμούς πλήξης ή επικριτικά σχόλια. Είχα κυριολεκτικά την αμέριστη προσοχή της για όλη την ώρα. Μερικές φορές μάλιστα έκλεισε τα μάτια της και κούνησε το κεφάλι της καταφατικά καθώς μιλούσα, ενθαρρύνοντάς με σιωπηλά με όλο της το μυαλό και το σώμα.
Όταν μιλούσε, ήταν τόσο ήρεμη και συγκεντρωμένη. Ήταν σχεδόν σαν η ενέργειά της να απορροφούσε όλο μου το άγχος. Ήταν καταπληκτικό.
Ξαφνικά ένιωσα εξαντλημένη. Σαν να ολοκλήρωσα ένα μαραθώνιο. Αλλά δεν ήταν κάτι αρνητικό. Ήταν μια ανακούφιση. Τέτοια ανακούφιση μάλιστα, που μόλις έφτασα σπίτι, πήγα κατευθείαν στο κρεβάτι μου και αμέσως έπεσα σε έναν ήρεμο και βαθύ ύπνο.
Τους επόμενους μήνες, επισκεπτόμουν την ψυχοθεραπεύτρια μου μία φορά την εβδομάδα για μία ώρα τη φορά. Σε κάθε συνεδρία, βουτούσαμε λίγο πιο βαθιά από την προηγούμενη, ξετυλίγοντας σιγά σιγά τα προβλήματά μου και βρίσκοντας λύσεις. Ήταν πραγματικά μια απελευθερωτική και θεραπευτική διαδικασία που με δίδαξε πολλά για τον εαυτό μου και γιατί σκέφτομαι και αντιδρώ με τον τρόπο που αντιδρώ σε ορισμένα πράγματα.
Το πιο σημαντικό, πιστεύω, ήταν η γνώση που μου έδωσε σχετικά με την έννοια της αυτοσυμπόνιας. Εξήγησε ότι, μεταξύ μερικών άλλων μικρότερων ζητημάτων, αντιμετώπιζα κυρίως την συνεξάρτηση και ότι η ανάπτυξη περισσότερης συμπόνιας για τον εαυτό μου ήταν το κλειδί για να διαλύσω τα σύννεφα της κατάθλιψής μου. Ξέρω, μάλλον σκέφτεστε, τι; Αυτοσυμπόνια; Τι είδους νέα εγωιστική ιδέα είναι αυτή; Λοιπόν, μου άλλαξε τη ζωή. Και παρόλο που δεν κάνω πια ψυχοθεραπεία, τα μαθήματα που έμαθα και τα εργαλεία που μου έδωσε συνεχίζουν να έχουν θετική και ευεργετική επίδραση σε εμένα και στη ζωή μου.
Έχοντας βιώσει από πρώτο χέρι τα οφέλη της ψυχοθεραπείας, ένιωσα πραγματικά ότι έπρεπε να μιλήσω και να τα μοιραστώ. Αν μέσα από την ιστορία μου, έστω και ένα άτομο αποκτήσει το θάρρος να αναζητήσει βοήθεια, τότε για μένα, αυτό είναι επιτυχία.”
Μαρία.
